KERST 2010
Column: Delphi
Wij hadden iedereen nog een zeer prettige kerstdagen willen wensen, ware het niet dat er in ons leventje heel wat aan de hand was.
Met Sinterklaas; jawel, onee, voor Sinterklaas begon het patroon van overvloed, beginnende bij Volle Maan.
Drie dagen na 21 november moest ik in een van de betere winkelstraten in mijn stad zijn om wat originele sintkadoo’s te kopen. Sommige winkels zijn heel betaalbaar, maar ze hebben net wat leukere dingetjes dan de winkelketens. Kom toch; een naakte kerstman of twee vrijende engeltjes in de boom is toch leuker dan weer zo’n duffe bal.
Voor de gelegenheid ging ik nog even langs een vriendin van me, die daar een tandartspraktijk heeft. Geen tijd voor een praatje of een kopje koffie, maar wel voor een afspraak om binnenkort weer eens langs te komen.
Ik keek op mijn horloge en zag dat er nog tijd was om langs mijn tante te gaan. Ja, de woonde ook in de fraaie buurt, bij die winkels. Ze had nieuwe kousen om. Ze drukte me een envelop in de handen, die we pas met de Sinterklaas open mochten maken.
Erg nieuwsgierig en met bevende handen scheurde ik de envelop pas op 5 december op en schrok me eigen een apenhoedje. ‘En? Wat is het?’ vroeg Orin, maar voegde zich bij mij toen ik zag dat mijn adem stokte. In een mum van tijd verscheen ook het kopje* van Lysander over mij heen gebogen.
‘Zo, zo, een cheque van 20.000 euro?’ bromde de stem van Orin. ‘Dat is mooi.’ Hij keek al dromerig voor zich uit, maar ik gaf hem een lichte duw. ‘Wacht, er zit nog iets bij… een briefje.’
‘Lief nichtje. Dit geld is helemaal voor jullie, maar ik wil graag dat jullie voor je gezin en mij een heerlijke reis naar Hawaii of Honoloeloe boeken in december, in het beste hotel dat je kunt vinden. Ik hoor spoedig van jullie.’
‘Moet toch kunnen. Een paar daagjes met de kerst. Leuk uitje, en met de rest van het geld ….’
We bespraken even wat het beste was; inderdaad een paar daagjes naar zo’n tropisch eiland, even genieten met tante aan onze zijde, dat zagen we wel zitten. Maar tante moest dan een aparte kamer hebben, en we zouden niet met de kerst weggaan, want dan hadden we andere plannen. Achteraf maar goed ook, want met de kerst konden vele mensen niet op de plek van bestemming komen door de sneeuw.
We bespraken dit met tante, maar die was het geheel niet mee eens. Nee, na de Sinterklaas vertrekken en minstens twee tot drie weken blijven. Heerlijk genieten van de zon. Natuurlijk nam ze een eigen kamer. Nou, vooruit dan maar.
Het was heerlijk. Lekker eten, een aangename temperatuur, een romantische sfeer, een luxe hotel met zwembad, bubbelbad op de kamer.
Op 21 december was het volle maan, maansverduistering. En een dag daarna hadden we weerr overvloed. Het was een hotelkamer appartement met twee verdiepingen. We hadden een eetgedeelte en daarboven lag de badkamer. Orin nam een bad, terwijl ik gezellig de tafel aan het dekken was (hoewel roomservice dat ook kon doen). Toen er ineens druppels langs de wanden naar binnen stroomden. Ik keek en toevallig raakten een paar druppels mijn tong. Champagne? Ik proef toch echt champagne! Koele champagne. Ik keek in de hoek van een kastje, waar een kratje bestelde champagne voor de feestdagen stond… leeg????!!! Welke gek? Ik rende naar boven en daar stond Orin, in zijn poedelnakie, suf kijkend naar de weglopende champagne.
‘Ben je gek? Het lekt!’ riep ik door het dolle heen. Ik rende naar beneden en zette alle emmers en schalen die ik kon vinden onder de lekkage.
Later hoorde ik dat Orin niet eens in het bad had gezeten. Nouja, eventjes. Hij had gehoord dat een champagnebad je wel tot tien jaar jeugdiger kon maken en er was nog best wel wat over van het budget van tante.
Maar de champagne had geprikt aan zijn huid. Even overwoog hij om er warm water bij de doen, maar dan kreeg hij het idee van geen effect en lauw water, dus liet hij de champagne maar weglopen. Er was iets mis met de badtoevoer, hoorden we later.
Op de avond zelf hebben we een champagnebowlfeestje georganiseerd voor de hotelgasten op onze kamer. Immers; we werden elke dag vanuit het hotel voorzien van een grote schaal vers, tropisch fruit. Ananas, carambola’s, kiwi’s, bananen, petanhaya’s, papaya’s. Heerlijk! Iedereen mocht hapjes meenemen en uit de champagnebowlemmers scheppen dat het een lieve lust was. Ik hoef je niet te vertellen dat dit een heel gezellig feestje werd.
De volgende dagen moesten we helaas uit onze kamers, omdat ze de schade moesten herstellen. En alle hotels waren volgeboekt, zodat we alleen nog bij tante terecht konden.
Ze stond erop dat de kerst samen werd gevierd en de kerstmaaltijden werden op het kamer-appartement (ja, tante had ook zo’n appartement) geserveerd door roomservice. Omdat het al een oud besje is (tante) lag ze de hele dag te slapen, behalve tijdens het eten, daarna ging het weer grrrrrrr…. in de schommelstoel.
We hebben wel heerlijk gegeten.
*Opmerking Lysander: het is geen kopje, maar kop
*opmerking hierop van Delphi: het was wel een kopje; koffiekopje !!!
Delphi
KOTSMISSELIJK
Dit keer geen spiritueel getinte spreuk, maar eentje die zich kenmerkt door verbijstering en machteloosheid.
De afgelopen dagen is Nederland opgeschrikt door een zedendelict van ongekende omvang, in een creche in Amsterdam. Zo schokkend, dat de onthullingen tot op heden van Wikileaks erbij verbleken.
We waren zo misselijk dat we er niet eerder iets over konden of wilden berichten en naarmate de onderzoeken vorderen, worden we eigenlijk nog misselijker.
Een aantal pedo’s, die al jaren hun gang konden gaan met zeer jonge kinderen, een directeur die slaapfeestjes hield, bindingen en linken met de pedoverereniging Martijn (u weet wel, de smeerlappen die de pedopartij hebben opgericht), een uitgebreid kinderporno-netwerk.
Nu de beelden worden bekeken, zijn we weer over onze nek gegaan … alleen maar bij het lezen van dit bericht:
AMSTERDAM – Op de beelden die worden onderzocht in de Amsterdamse zedenzaak is te zien dat kinderen jonger dan twee jaar worden verkracht.
Een regering die moeders die graag zelf voor hun kinderen zouden willen zorgen eerst aanspoorde om te gaan werken, maar door de grote kaalslag zelfs dwingt. En dan denkt men dat een creche veilig is.
Nu al worden zowel die pedovereniging, als de creche en hun medewerkers bedreigd. Begrijpelijk. Het maakt nogal wat emoties los bij mensen. De betrokken ouders blijven nu nog rustig, maar we verwachten dat dit na de eerste commotie en de rechtsgang die gaat volgen wel gaat veranderen.
Naast de goorlappen bij de Katholieke Kerk, mogen wat ons betreft deze smerige pedo’s levenslang achter slot en grendel. Sleutel weggooien graag. En dan te bedenken dat dit slechts een topje is van de ijsberg.
Team Ordely
COLUMN: NEDERLAND ANNO 2012
Column: Delphi
‘Goed, de aanklacht luidt dus: ‘aangeklaagde, hierna te noemen: M.R. heeft verzuimt een waarschuwingsmelding op het product te plaatsen, waardoor klager, hierna te noemen: J.M., een voedselvergiftiging heeft opgelopen, tengevolge waarvan klager een ziekenhuisopname van 3 dagen heeft moeten ondergaan, plus een revalidatie van enkele weken, gederfde inkomsten vanwege ziekteverzuim en psycho-sociale schade heeft geleden, terwijl de heer M.R. had moeten weten, gezien zijn kennis en observaties, dat mensen als vanzelfssprekend op zoek zouden gaan naar andere middelen van bestaan. De aanklacht luidt dan ook: ”ernstige mishandeling en poging tot onopzettelijke doodslag.” Bent u het met deze formulering eens, mijnheer Modaal?’
‘Ja, uiteraard. Het doet wel een beetje Amerikaans aan, zo’n schadeclaim, maar we hebben ons de laatste jaren al zo aangepast aan het Amerikaans liberaal economisch model … het is even wennen, mijnheer Advokaat.’
‘Dan wordt hij zo ingediend bij het OM! Akkoord?’
‘Uitstekend. Ook iemand als M.R. hoort nog een beetje mens te zijn en de enige manier om dat duidelijk te maken, is om hem te dagen. Ja, ik weet het me nog goed te herinneren; in de loop van 2010 begonnen we het fors te merken. Nu hadden we het geluk dat M.R. in een mooi stulpje niet zo ver bij ons vandaan woonden. Nouja, wat heet niet ver. Op de fiets kostte het me 3 uur rijden, maar het bleek de moeite waard. Omdat we al een tijdje grofvuil afliepen voor iets bruikbaars (sommige dingen zijn immers aan vervanging toe), keken wij verbaasd toen we daar zomaar een prachtige Chesterfield in die plaats zagen staan. Nee, niet bij M.R., bij zijn buren. Heel licht beschadigd, maar het is een bankstel dat niet kapot kan en een stuk beter dan wat we in onze stad af en toe buiten zien staan. Het vervoer was wel een probleem, want we hebben geen auto, maar een vriend is vrachtwagenchauffeur en kon voor 50 euro wel wat ritselen binnen zijn werktijden. Maar goed, daarvoor heb je wel wat. We regelden snel iets en omdat het een stille plaats is, hoefden we niet bang te zijn dat het voor onze neus weggekaapt zou worden.
Zo zijn we ook aan een klein, maar goed werkend, tv-toestel gekomen, een nieuwe koelkast, nog een keurige laminaatvloer, een zak mooie, nette kleding en een paar lampen. Allemaal uit zijn woonplaats.
In de loop van 2011 was ons huis redelijk netjes en binnen ons afgeknepen budget gebleven, maar er werd zoveel bezuinigd, dat we de laatste maanden van 2011 geen cent meer te makken hadden voor eten. Voor voedselbonnen, want zoals u weet waren de voedselbanken niet meer toereikend, kwamen we niet in aanmerking. Immers, een modaal salaris, een eenverdienergezin. Mijn zieke vrouw moest maar gaan werken. Tja … kon zij dat maar.
Weer fietste ik naar de plaats waar M.R. woont. Eigenlijk zocht ik naar dingen die ik zou kunnen verkopen. Niet dat mensen nog geld over hadden voor tweedehandsdingen, maar toch … misschien zou iemand wel eens iets kostbaars buiten kunnen zetten; een mooie antieke klok ofzo. Daar trof ik, pal voor het huis van M.R., een afvalbak, die half openstond en waar een lekkere geur uitkringelde. Ja,. ik was vaak langs het huis van M.R. gefietst, kon af en toe binnen kijken en hoewel mijn wezen niet jaloers is, verbaasde ik me er vaak over, hoe mensen als hij zo knoerthard konden zijn en zich werkelijk geen idee kon vormen hoe de gewone mens moet lijden onder zijn beleid. Totaal gespeend van invoelvermogen, hetgeen al te zien was aan al de overvloed waarmee zij zich omringen. Maarja, dan denk ik …. wat heb ik te klagen? Veel kennissen, buren, soms familie, zijn ons vrij jong reeds ontvallen. Hadden iets verhelpbaar ernstigs, maar konden de ziektekosten niet meer betalen. Degenen met lager betaalde banen wonen nu bij elkaar, als ze kunnen, of kamperen ergens. Allemaal konden ze de huren niet meer ophoesten. Wij hebben alleen maar honger, na de vaste lasten blijft er niets meer over, of beter gezegd, onze maag rammelt, echte honger veroorzaakt een oedeem en dat is iets dat bekend is uit de derde wereldlanden. We hebben notabene een tuin, maar mogen niets zelf verbouwen vanwege de nog strengere wetgeving codex alimentarius die in 2010 zijn aanvang nam. Zou het toch waar zijn dat men de bevolking uit wil dunnen? Nee toch? Zo slecht kunnen zij die ons regeren toch niet zijn?
Enfin, ik ga op de geur af, doe de klep open en vindt daar een uitgebreide maaltijd van de Jap, half opgegeten, half weggegooid en nog warm. Dan ben je natuurlijk gek als je dat niet meeneemt, als je honger hebt.
Daarna ging ik dus vaker kijken of er nog kliekjes waren in de bak van M.R. – ja, de foto’s heb ik van de bak waar zijn naam, adres en huisnummer op staat, evenals de bonnetjes van de Japanner, de traiteur, de Franse cateringservice en nog veel meer – en ik trof er vaak wat aan. En dan zag ik stiekem het gordijntje voor de ramen van M.R. opengaan en hem gluren. Heel kort, maar toch. Hij wist het!
Totdat die gewokte garnalen dus verkeerd vielen. Hij heeft het mijn inziens express gedaan, bedorven garnalen. De rest weet u.’
‘Ja, mijnheer Modaal. Na van alles op vredelievende wijze terug te nemen wat u werd ontnomen, bent u zonder waarschuwing bijna de dood ingejaagd. Hoe durven ze u met bedorven voedsel op te zadelen. Maar juridisch is opzet niet te bewijzen. De observaties, of zoals u het noemt, het gluren van M.R. zegt in principe niets in het kader van de rechtsspraak; het vermoeden van, gezien de intelligentie van M.R. , nalatigheid door schuld, juist door de wetenschap dat hij mee-eters heeft, versterkt slechts de aanklacht. Ik, uw advocaat, sta achter u en ik ga mijn uiterste best doen u volkomen schadeloos te stellen en een forse schadevergoeding voor u te regelen. Dan kunt u tenminste ook gewoon weer uw boodschapjes halen.’
WIKILEAKS; DE BUNKER
Wikileaks en Julian Assange houden de wereld op dit moment in spanning. Sommige bibberen en beven. In de MSM, maar ook in de alternatieve media zijn de onthullingen en de rol van Wikileaks zelf het gesprek van de dag.
De ene is van mening dat Wikileaks niets anders dan een spin is van de CIA, omdat de onthullingen de diplomatieke steun en legitimering zou geven om bepaalde wensen door te drukken (aanpak Iran, grotere controle internet). De andere denkt dat Wikileaks een duidelijke oppositie is tegen de verontrustende mondiale ontwikkelingen en met name dan in de VS.
Assange is al met de dood bedreigd, zelfs zijn zoon en zijn aanhouding vanwege een aantal verdenkingen op last van Zweden, verontrusten degenen die zich zorgen maken over de bewaking van de mensenrechten. Is de aanhouding een politiek spel of een samenloop van omstandigheden.
Assange wordt gehaat door de VS, hij is staatsvijand nummer 1 en concurreert in dat opzicht met Bin Laden. Maar hij is ook geliefd bij velen, die met lede ogen de wereld af zien zakken naar een grote, onbeheersbare warboel van steeds grotere sociale ongelijkheid en mensonterende omstandigheden. En hij wordt steeds populairder.
De charismatische Assagne wordt al vergeleken met de Robin Hood van de vrije pers, wordt Julian Skywalker genoemd, en is kandidaat om de geschiedenis in te gaan als een held.
Wikileakssymphatisanten vallen tegenstanders digitaal aan, anderen roepen op om hem een kerstkaart te sturen, terwijl er inmiddels al snode plannen worden uitgebroedt hem toch uitgeleverd te krijgen aan de VS, of er bountyhunters worden ingehuurd.
Wikileaks opereert vanuit een bunker, die er zeer futuristisch uitziet.
Dit is een van de foto’s uit het album.
SNEEUW
Als een witte draad liep de sneeuw deze week door mijn leven heen.
Het is koud, ja! Tijdens de gezamenlijke surprisefeesten, met volop sneeuw en dus ook wegens het weer afwezigen, kreeg een kind een schattig doosje met daarin een stoffen wortel, een das, een muts, een plastic pijp en twee knopen als ogen. Wouw! Nostalgisch! Het kind grapt en verkleedt zichzelf als sneeuwman. Hij gaat langs de mensen, klauwt zijn handen en brult, de verschrikkelijke sneeuwman spelend.
Het heeft wel iets, die sneeuw. Sneeuw, waarmee de meeste mensen hun kerstversieringen zo graag mee decoreren, nepsneeuw dan. Dat zo’n romantische aanblik biedt, zeker met een open haardje aan. Waar winterlandschappen op kerstkaarten met besneeuwde bomen en bergen je naar de wintersport lijken te lokken. Waar je spontaan trek krijgt in een glas gluhwein. Dat jeugdsentiment bij je op lijkt te roepen; lekker sleetje rijden, sneeuwballen gooien of een sneeuwpop maken.
Dat romantische gevoel en het enthousiaste jeugdsentiment verdwijnt redelijk snel.
De sneeuw is koud, brrrr…. geen zin om een sneeuwpop te maken. Nee, ook het bovenstaande plaatje (om na te maken) noopt niet tot een warm gevoel bij het aanraken van zoveel koude sneeuw. Vroeger kon ik er veel beter tegen. Nu loop ik buiten te kouwkleumen, de wind giert in al mijn kieren en gaten.
Met een slee naar mijn werk gaan? Nee, geen slee, zelfs geen gemotoriseerde. Het openbaar vervoer is mijn aangewezen mobiliteit… slechts even wachten bij de tramhalte, terwijl zachte vlokken de witte deken nog wat voller maken. Tien minuten later … twintig minuten later … dertig minuten later ….
Het tramvervoer ligt stil!
Als het gaan dooien, vriezen en ijzelen, dan verdwijnt het laatste restje romantiek. De sneeuw verandert in een ongezellige blubber, met wat onvoorzichtigheid glij je zo op je gat, je bent getuige van valpartijen van fietsers en ijsballen knallen tegen je raam.
Ja, als je lekker binnen zit tijdens de sneeuwperiode, bij die open haard, met gluhwein of een lekkere kop verse erwtensoep, muziekje erbij… en er niet uit hoeft. Of naar het nieuws kijken, waar de gevolgen van Wikileaks een steeds grotere sneeuwbal wordt. Prima!
Morgen al wordt er nieuwe sneeuw verwacht en komende week gaat het ontzettend koud worden. Ik pak mijn lange thermische onderbroek en shirt, die ik van die Goede Sint heb gekregen, maar uit. Het zal goed van pas komen.
Orin
© Team Ordely
SINTERKLAAS
Moe, maar voldaan bekijken we wat de Sint ons heeft gebracht dit jaar. Ik ben niet ontevreden. Het zijn kleine, bescheiden en ook nodige dingetjes; een USB-stofzuigertje, thermo-ondergoed, sokken, hairspray. Nee, geen abnormale grote of dure kadootjes, maar ook geen ontevreden gezichten.
Er zijn veel dingen bij van de rommelmarkt en dingen die afgeprijsd zijn. De bestedingsruimte is immers marginaal, maar het kon nog net dit jaar.
Vroeger; voor de eurotijd, met het kabinet Paars, was Sinterklaas wat guller bij ons. Haha, de PvdA reageerde toen nog driftig mee en kon zijn sociale gezicht beter laten zien, maar werd al snel smalend de Sinterklaaspartij genoemd, omdat ze het geld over de balk smeten, volgens velen.
Langzamerhand is de bestedingsruimte van veel burgers inmiddels volkomen kaalgevreten door diverse, ongewenste, oorzaken. De bankencrisis, de privatiseringen (alles zou toch goedkoper worden?), de verrechtsing, de euro, de grote opvreter de EU … ach, noem maar op.
Hoofdschuddend, toen al en nog steeds, en met lede ogen zagen we de ramp van o.a. de verhoogde ziektekostenpremie zich voltrekken. Mensen die het wel lekker vonden, die no-claim en volkomen onnozel in deze lekkermaaktruc trapten. Mijn luisarts die blij zei dat ZIJ erop was vooruitgegaan. K…muts! Wij betalen ons scheel en teveel! De zwakste schouders gingen zo langzamerhand de zwaarste lasten dragen en er zullen in 2011 voor velen; vooral de lagere en de middeninkomens, een zeer moeilijke periode aanbreken. Jawel, ook de middeninkomens zullen het moeilijk krijgen.
Daarnaast zijn de exorbitante verhogingen van diverse kosten voor levensonderhoud (waaronder voedsel, energie, ziektekosten e.d.), dus de terugdringing van koopkracht, funest voor de toch al kwakkelende economie.
Om mensen de verhoogde lasten door de strot te duwen (en we vonden het allemaal best toch? we hebben het toch laten gebeuren?) en niet te veel te laten merken van de mindere bestedingsruimte schaften de politici de WW-premie af.
Domme, domme zet vonden wij. Nu komt de voormalige Sinterklaaspartij met deze melding:
PvdA wil mogelijk weer ww-premie werknemers
Eh … waarvan? Als vissers naar geld mij bellen; zoals goede doelen enzovoort, horen ze een bandje: ‘sorry, de overheid was u voor.’
Wij zijn met een salaris, wat toch niet al te hoog, maar wel redelijk te noemen is/was, volkomen kaalgeplukt de afgelopen jaren. Er blijft volgend jaar niets meer van over. Dat geldt niet alleen voor ons, maar voor zowat iedereen om ons heen. Wie nog minder heeft, zal het onnoemelijk zwaar krijgen.
Och en maak u geen illusie dat het nu de PvdA is met een plukidee; ook het huidige kabinet zal u meer dan u lief is weten te vinden.
Nee, over minder luxe klagen we niet; Sinterklaas, Kerst, uitgaan, vakantie, niet belangrijk. Daarvoor zijn de vaste lasten gewoon te hoog geworden en is de koek volledig op. Helaas hebben we een politiek die denkt dat de mensen straks best kunnen kiezen tussen wonen/energie, gezondheid of eten of dat de meeste mensen wel extra kunnen werken, omdat dit met de economische crisis in overvloed aanwezig is .
Mensen beginnen nu door te krijgen hoe ze zijn geplukt en bedonderd. Goh, ze worden wakker. Geen wonder dat sociale onrust gaat toenemen, kijk naar de landen om ons heen, en mark my words: dat gaat nog veel erger worden. Faillisement na faillisement zal komen. Oja, de olie, dus de energiekosten, worden ook fiks duurder; dus voor velen onbetaalbaar.
Wij hebben dit jaar ook heel bewust afscheid van Sinterklaas genomen, met gevoelens van weemoed en nostalgie.
Dank u wel, lieve Sint, voor al die jaren van plezier en overvloed. Oh, wilt u die zakkenvullers en graaiers meenemen naar Spanje? Wat zegt u? Hebben ze daar de boel ook al kaalgeplukt? Ze zouden mee moeten met het vliegtuig, maar het vliegveld ligt daar door stakingen op zijn gat? Tja ….
Delphi
DE ECHTE ROB IS EVEN WEG
Een goed artikeltje over AHDH, de diagnosestelling (etikettering) en de drug Ritalin, het tegenwoordige onderwijs vonden we hier
Een stelling die we kunnen onderschrijven. Naast dit werd er nog de discutabiliteit van de werking van visolie en de overbevissing bijgehaald, wat weer een reactie heeft opgeleverd, waar ook iets voor valt te zeggen.
In elk geval is wat betreft o.a. onze kids die alle dagen heel druk worden bevonden duidelijk dat er grenzeloos iets mis is in onze maakbare maatschappij en medicatie deze kids al vroeg robotiseert.
COLUMN REGENBOOG: IS DECEMBER ALTIJD EEN FEESTMAAND?
COLUMN VAN:
Kees zat als vanouds in zijn stoel. Boodschappen gedaan. Hij rustte even uit, wat een drukte weer in de supermarkt. Na thuiskomst de tas met boodschappen neergezet, jas uitgedaan en even rustig in zijn vertrouwde “luie” stoel gaan zitten. Zijn onafscheidelijke wandelstok naast de stoelleuning. Vlak voor het raam, tegenover de televisie. Hij keek naar buiten maar zag in werkelijkheid niets, hij verzonk in gedachten. Het nadert weer de maand december. Grauwe wolken, stormen, regen zijn aan de orde van de dag. De dagen worden steeds korter daardoor overkomt hem meer en meer het gevoel van alleen zijn. Och, echte eenzaamheid kende Kees niet, aanspraak en contacten genoeg. Aanloop had hij genoeg, dat was ook door de belangstelling die hij toonde naar anderen. Maar die nachten worden nu wel weer heel erg lang in de winterse maanden, dan pieker je ook meer, was zijn ervaring. Veel mensen praten al steeds meer over hun plannen met de gezellige decemberdagen die op komst zijn. In de winkels liggen al de Kerstspullen uitgestald en de Goedheiligman moet nog komen….. De ouderwetse Sinterklaasavond, de kerstdagen en Oud en Nieuw. Iedereen kijkt er al weer naar uit. Maar al mijmerende bedacht hij dat die hele feestmaand voor hem niet hoefde.
Eigenlijk vond hij het één van de trieste maanden van het jaar. Het niet weten of en wanneer je uitgenodigd wordt door je kinderen tijdens de feestdagen. Het is ieder jaar hetzelfde; hoorde al een tijdje niets meer van de kinderen. Die zaten ook traditiegetrouw veel te lang, voor zijn gevoel, te wachten met een uitnodiging om hem één van de feestdagen gezellig bij hen door te laten brengen. Of is het wat egoïstisch om zo te denken. Hij wist er geen antwoord op.
Helaas kon Kees het heft niet in eigen hand nemen door de kinderen uit te nodigen. Wat moest hij koken voor ze? Dat kon hij niet eens, voor zichzelf alleen wel een beetje, maar voor anderen lukte het hem niet meer. Hij vond dat hij moeilijk kon aankomen tijdens de feestdagen met kant- en klaarmaaltijden bij hem thuis. Een kerstboom had hij geen zin meer in. Wat gaan eten buiten de deur dan? Nee, dat vond hij ook niks. Je komt dan niet tot een leuk en warm contact met elkaar in een overvol restaurant. Meestal bij zulke etentjes zaten de kinderen met elkaar te praten alsof ze elkaar jaren niet hadden gezien. Kees zat er dan een beetje verloren bij en keek er naar…….. ze waren wel lief hoor, maar hij werd dan ook niet altijd betrokken bij de conversatie, vergeten zelfs. Nee, dat is ook geen goed idee vond hij.
Ook speelden gemengde gevoelens bij hem mee in deze maand. Al weer drie jaar geleden, toevallig in de maand december, is zijn lieve vrouw Suus en moeder van de kinderen hem ontvallen. Hartstilstand. Hij heeft nog geprobeerd te reanimeren, later ook door “112”, maar het mocht niet meer baten. Maar hij kreeg veel steun destijds van collega’s, vrienden, kennissen en familie na dit smartelijke verlies. Na een week ebde deze steun langzaam weg en had hij het idee dat de wereld had stilgestaan. Hij deed toen de koelkast open en zag tot overmaat van ramp dat deze inmiddels leeg was. De wereld had niet stilgestaan blijkt dan, boodschappen doen en tot het besef komen dat het leven door gaat. Zo verstreken de jaren weer verder. Kees schudde even met zijn hoofd. Wat is het weer snel gegaan. Het lijkt nog zo kort geleden, maar toch al weer drie jaar.
Voor de kinderen werd het een jaarlijks terugkerend probleem. “Wie nodigen we uit op eerste kerstdag? Mijn ouders of jouw ouders“. Nu is het: “mijn vader of jouw ouders. Mijn vader natuurlijk want die is alleen die is toch zielig zo alleen”. Kees hoort het ze in gedachten zeggen. Hij pakte zijn stok, ging fier overeind staan en riep: “Nee, ik ben niet gek en zeker niet zielig. Zo gaan we dat niet doen“.
Kees pakte de telefoon …….. “twee weekjes, die mooie kamer hoor, met het mooie uitzicht“. Gewoon weg naar de wintersport. Niet om te skiën, maar wel voor een wandeling in de sneeuw met ‘s avonds na het diner een heerlijk wijntje drinken samen met de plaatselijke bevolking aan de stamtafel. Hij belde meteen zijn kinderen dat hij er niet zou zijn met de feestagen ………. “Jammer, ja dat kan ik me wel voorstellen hoor maar je weet in deze tijd word ik soms sentimenteel, met.. met… die mooie feestdagen heb je aan een piekerende, sombere vader ook niets ……… wat? …… nee geen zorgen maken hoor, het is goed dat Papsie er even uitgaat, juist in deze dagen toch? Dag lieverds”.
Aan de stemmen van de kinderen was te horen dat ze opgelucht waren. Zij hadden een probleem minder en Kees ……. Was over zijn sombere en zorgelijke gevoel heen. De gezellige “stammtisch” lokt.
Een traan rolde nog wel zachtjes over zijn wang, ook van opluchting…………….?
Eind november overleed Kees onverwachts aan een hartstilstand in zijn “luie“ stoel. Reisgids en tickets lagen nog op het salontafeltje. Niemand hoefde in december meer keuzes te maken…………
© Regenboog
onderdejampotbril 
